Gülmənin Antonimi

Qız əlini uzadıb şaybanı götürmək istədi, barmağının ucu ilə ona güclə yetişmişdi ki, çəkib götürmək əvəzinə daha da uzağa itələdi.

Bir ara xokkey oynamaq həvəsinə düşmüş, daha sonra bunun heç də xoş fikir olmadığı qərarına gəlmişdi. İstehsalından bu günə qədər ömründə bir dəfə belə buz üzərində gəzməyən şayba da həmin ötəri həvəsdən xatirə qalmışdı. Buz üzərində oynanmaq üçün hazırlanmış şaybanı isti sentyabr ayında Afinada məşhur Ermou küçəsi ilə məşhur olmayan Fokinos küçəsinin kəsişməsindəki kiçik dükandan tapmışdı. Axtaranda özü də isti şəhərdə soyuq ölkələrin sevimli oyununun görkəmsiz hissəciyini tapacağına az ümidli idi.

Nə isə, şaybanı daş ocağın ən dibinə itələdi istəmədən. Əslində onu götürmək üçün niyə bu qədər can fəşanlıq etdiyini düşündü bir anlıq. Gülümsəyib əlini geri çəkdi və gəlib yatağına uzandı. Biraz əvvəl daş ocağın altına saldığı əlinə baxdı, ondan üzr istəməyi keçirdi könlündən. Qəflətən bir həftə öncə daşıdığı ağır ərzaq torbalarının barmaqlarının büküşündə qoyduğu izlər yadına düşdü. Üzr istəmə səbəbi ikiyə çıxdı. Daha sonra 1 ay əvvəlki hirs yumruğunun masaya dəydiyində əlinin hissiyatını bir anlıq itirdiyini xatırladı. Beləcə fikir burulğanına düşüb fırlanmağa başladı, sanki əlinin tarixindən bəhs edən sənədli filmə baxırdı. Ötən qış əlcəyini evdə unutduğu gün qırmızıya dönən əli ilə, bir il öncə rəfiqəsinə qəhvə köpüyü hazırlayarkən maşının  buxarında yandırdığı əli qırmızının eyni tonlarını paylaşırdı. Beləcə uşaqlığına qədər endi; bir filmdən qorxub qaçanda paslı mismara ilişib qanayan əlini, ən son tut ağacından yıxılarkən budaqlara dəyib cızılan əlini xatırladı. Xəyali sənədli filmi bitəndə özünü bərk-bərk qucaqlayıb yatağının bir küncünə sıxılmışdı. Nə də çox səbəb toplanıbmış üzr üçün.

Oxuduğu bir kitabdakı qabarlı əlləri olan, dilənməmək üçün mübarizə edən babanı xatırladı. Fikirləri qanadlanıb kitabın qaçqın düşərgəsi səhifələrindən şəhərin Nizami küçəsindəki bir digər babanın yanına uçdu, oradan da mərkəz kafelərində dolaşan 3 yaşlı şirin-şəkər dilənçi Ömərin yanına qanad çaldı və daha sonra Nərimanov metrosuna enən pilləkənlərdəki 8 yaşlı gözəl gözlü Fidanın yanına. Həyat hər kəsə fərqli rol biçmişdi. Hər kəsin məsuliyyəti ondaymış kimi hamısından üzr istəməyi keçirdi könlündən. Deyəsən artıq yalnız üzr istəmə səbəbləri deyil, üzr istənəcək əllər də çoxalırdı. Saat gec idi, bu düşüncələr içində artıq yuxuya gedirdi, şaybanı da çoxdan unutmuşdu.

Sonda gülümsədi, dünən gecədən ağlına taxılan `gülmənin antonimi` sözündə vurğunu doğru yerə qoyub yuxuya getdi.